1.2. Wytrzymałość i sprężystość
Duża wytrzymałość drewna i jego sprężystość to kolejne cechy decydujące o wyborze materiału na konstrukcje wsporcze. Naprężenie dopuszczalne, zarówno na ściskanie jak i na rozciąganie, dla stosowanych gatunków drewna do wyrobu słupów - sosna, świerk, modrzew - kształtują się na poziomie 10 MPa.
Wartość wytrzymałości obliczeniowej dla betonu klasy B 30, używanego do produkcji słupów żelbetowych, wynosi fcd = 16,7 MPa.
Uwzględniając ciężar objętościowy obu materiałów oraz jego parametry wytrzymałościowe, wyznaczone na ich podstawie współczynniki wytrzymałości kształtują się następująco:
dla drewna (sosna) – 1 667
dla żelbetu (beton B 30, stal A-II) - 668
Z porównania uzyskanych wyników można jednoznacznie stwierdzić, że współczynnik wytrzymałości drewna sosnowego jest 2,5 razy większy od współczynnika wytrzymałości żelbetu. Rezultat taki jest efektem właśnie małego ciężaru objętościowego drewna w przeciwieństwie do wartości tego parametru dla żelbetu. A tym samym mając do wyboru słupy drewniane lub żelbetowe należy wskazać na słupy drewniane jako rozwiązania korzystniejsze gdyż z jednostkowego ciężaru konstrukcji uzyskuje się 2,5 razy większą nośność.
1.3. Współczynnik odkształceń termicznych
Współczynnik odkształceń termicznych drewna w poprzek włókien niewiele odbiega od współczynnika liniowej rozszerzalności cieplnej stali i betonu. Wynosi on dla:
sosny w poprzek włókien - εd = 0,000030 /°C
stali - εs = 0,000012/°C
betonu - εc = 0,000010 -0,000012/°C
Ze względu na małe zróżnicowanie współczynnika liniowej rozszerzalności termicznej tych materiałów w konstrukcji połączeń słupów drewnianych z żelbetowymi szczudłami, przy pomocy stalowych obejm, nie powstają dodatkowe naprężenia wewnętrzne, które mogłyby zakłócić współpracę tych elementów w złączu nawet przy zmianach temperatur w granicach kilkudziesięciu stopni Celsjusza. Dzięki temu nie występują obluzowania słupa w złączu.
